Als klein meisje groeide ik op in een groot gezin in een boerendorp. Tot mijn zevende woonde ik met mijn moeder bij mijn opa en oma in huis. Mijn grootouders hadden in totaal 10 kinderen, waarvan er toen nog vijf thuis woonden. Je was nooit alleen en het was altijd een drukte van jewelste. Ik genoot daar enorm van. Vooral op zaterdag om 15.00 uur. Dan kwamen mijn ooms en tantes met aanhang naar hun ouderlijk huis. Koffie drinken. Heerlijk. Het was altijd een gezellige boel en de mooiste verhalen gingen over tafel, want er gebeurde van alles in het dorp: wie er ging trouwen, wie was zwanger, wat vonden ze van de nieuwe auto van de dominee, wie zat er die zondag niet in de kerk en alle andere dingen die je via via te weten was gekomen. Het kwam allemaal ter tafel.
Op die zaterdagmiddagen hing ik altijd aan mijn opa’s lippen, want hij kende iedereen en wist alles van iedereen. Als melkboer van het dorp was dat ook niet zo gek natuurlijk. Wonderlijk wat mensen de melkboer toevertrouwen. Dat besefte ik later pas. Wat ik ook later pas besefte: mijn opa was geen melkboer, hij was een luisterend oor en een verbinder. Hij onthield alles, vertelde door wat mocht en hield het geheim waar nodig. En als hij dacht dat hij iemand ergens mee kon helpen dan deed hij dat. Of dat nou een fles melk was, een gratis advies of een lijntje tussen twee mensen. Het maakte niet uit.
Mijn opa was een echte verbinder. Blijkbaar heb ik het niet van een vreemde, want dat verbinden vind ik telkens weer het mooiste van mijn werk. Verbinden door verhalen te vertellen. Ter inspiratie, om ondernemers aan elkaar voor te koppelen of om kennis te delen. Het ligt er maar net aan waar de ander behoefte aan heeft. En soms is er alleen de behoefte aan een luisterend oor. En een kop koffie. Koffie als middel om te luisteren naar mooie verhalen en niet als doel.